اشعار

مِنّـتِ زلـف تو دارم که گـرفـتارم کرد            گوهر مهر تو اینگـونه خریـدارم کرد

کـافـری بـیـش نبـودم عَـلـَوی‌ام کردی            نـفـس عـشق شما بود که بـیـدارم کرد

کار و بار دِلـم از مِهـر شما سکه شده            عاقـبت عشق، مرا شُهـرۀ بازارم کرد

تا قیـامت به خـدا گـردن من حق دارد            آن کسی را که سر کوی تو بیمارم کرد

سایۀ لطف خودت را ز سرم کم نکنی            برکـت سـایـۀ تـو لایـق دربــارم کـرد

کـیـمـیـایـی بـنـمـا تـا زرِ نـابـم سـازی

اربعـیـنی بـطـلب تا که شـرابـم سازی

ای علمدار خدا صاحب شمشیر دو سر            اســدالله تـریـن، ای زرهِ پــیــغــمــبــر

هرکسی در پی آن است به جایی برسد            سر نهادن به کف پای تو مارا خوشتر

یکی از پـا به رکـابـان حریمت حمزه            گوشه‌ای از سَکَنات و وَجَـناتت جعفر

ضربه‌ای را که تو در غزوۀ احزاب زدی            از عبادات ملک، جن و بشر سنگین‌تر

کس جلـودار تو ای حـیـدر کرار نبود            شاهـد قـدرت بـازوی تو باب الخـیـبـر

بی‌سبب نیست که عباس زره می‌پوشد            در دلِ عـلـقمه می‌گـفت انابـن الحـیدر

یل شمـشیر زن قطب جهـان می‌باشی

اسـدالله زمیـن، شـیـر زمـان می‌بـاشی

قامتی نیست که در پیش قدت تا نشود            ملکی نیست که تا پیـش قـدت پا نشود

به خـداونـد قـسم دور حـریـمت مـریم            گر نیـفـتـد ز نفـس مادر عـیسی نشود

هر کسی قـنبرتان را به تمسخـر گیرد            به زمیـنـی تو بکـوبیش دگر پـا نـشود

تا که تو آب بر این نخل رطب میریزی            خار این نخل محال است که خرما نشود

من دخـیـل حـرم شاهِ نـجـف می‌بـاشـم            هـو مـدد گـر گـرۀ نـوکـریـم وا نـشود

هرکسی خادم دربار تو در عالم نیست

می‌توان گـفت که از سلـسلۀ آدم نیست

خوب است دلم خلوت شب داشته باشد            سخـتی بکـشد تاب و تَعَـب داشته باشد

خواهان هنرمندِ تو گر کوه جگر داشت            اول قـدم آن اسـت ادب داشـتـه بــاشـد

در بارگه عشقِ تو عاقل ته صف هست            بـایـد که به دیـوانـه لـقـب داشـته باشد

بـدخـواه تو آقا به خـداونـد بعـیـد است            از سمت پدر، اصل و نسب داشته باشد

تو یک تنه باعث شده بودی که محمد            هـنـگـام خـطـر، داوطلب داشـتـه باشد

گفتند خدا نیست علی، ما که ندیدیم…            مثـل تو کـسـی جـلـوۀ رب داشته باشد

زایِشْگَهَ‌تْ از قصد شده کعبه، علی جان!            تا سجده به یک سنگ، سبب داشته باشد

آنقَدْر بزرگی که تو تب می‌کـنی اول؛            گـر قـنـبـرِ تو حـالـت تب داشـته باشد

خوشبخت شود هرکه برات نجـفت را            در سـیــزده مـاه رجـب داشـتـه بـاشـد

مستیِّ من امشب شده چـندین برابر            چون روی لب دارم مداوم نام حیدر

جایی بـنا باشد اگر شعـری بخوانیم            مـدح امیـرالـمـؤمنین باشد چه بهتر

تنها به قصد جـرعـه‌ای بـاده نوشتم            مسـتـانه تر از قبل، از سـاقی کـوثـر

گـفتی که من عـبد محـمـد هستم اما            می‌خوانده پیغـمبر تو را دائم برادر

داری شجاعت آنچنان در بین میدان            داری فصاحت اینچنین بر روی منبر

می‌شد درخت کوچک اسلام هر دم            با ضربه‌هـای ذوالـفـقـار تو تـنـاور

توحید تفـسیری دگر می یافت وقتی            گـفـتـی بـه مـیـدان نـبـرد الله اکـبـر

تنها نه من، جبریل هم هرگز ندیـده            از عرش پایین پای تو جایی فـراتر

شوری به سر دارم که هرگز رفتنی نیست            حتی اگر روزی نباشد سر به پیکر

تقدیر من خورده گره با تو…برایم            بهتر از این دیگر نخواهد شد مقدر

از کودکی هرجا که دنیا زد زمیـنم            با یا عـلـی از جا بـلـنـدم کرده مادر

با دوستانت دوست هـستم تا قـیامت            با دشمنانت دشمـنم تا صبح محـشر

چـشـم تـمام دشـمـنـانت تا ابـد کـور            گـوش تـمـام دشـمـنـانت تـا ابـد کـر

من دوست دارم منصبم اینگونه باشد            خـاک کـف پـای غـلام کـوی قـنـبر

امشب از لطف خدا شادی و شور است به پا           از گـلـستان وِلا غـنچـه‌ گـلی شد پـیـدا
شهر یثـرب شده از مقدم این گـل زیبا           شده لبریز سُرور از قدمش بیت رضا

شاد باشید که نور عدل و داد آمده است
مظهـر جـود خـداوند، جواد آمده است
امشب از سوی خداوند جهان این خبر است           نخل دین بار دگر از کرمش پُرثمر است
گلی از گلشن عصمت به جهان جلوه‌گر است           ثمر باغ ولایت، مهِ دین، این پسر است
نهـمین نـور خـدا، جلوۀ توحـیـد رسید
مظهر جـود و سخـا، کعـبۀ امّید رسید
عالم از یُمن وجودش پُرِ نور است امشب           شهر یثرب زِ قدومش پُرِ حور است امشب
هرکجا را نگری شادی و شور است امشب           بیت هشتم‌مَهِ دین غرقِ سُرور است امشب
گـل لـبـخـنـد بُـوَد بـر لـب این دُردانـه
بوسه زد بر رخ زیـبا پـسرش ریحانه

آمد امشب به جهان نـور خداوند مبین           منشاء جود و کرامت، نهمین رهبر دین
شهر یثرب شده از مقدم او خُلـد برین           او جواد است که بر شیعه بُوَد حبلِ متین
سـر زده در دهـمِ ماه رجب مـاهِ تـمام
شده باز از قدمش بر روی ما سفرۀ عام
شده شامل به همه اهل جهان لطف اِلاه           رفته ظلمت زِ جهان، وقتِ سحر سر زده ماه
نهمین عصمت حق آمده با عزّت و جاه           آن که باشد به همه عالمیان هادیِ راه
نــوربـخـشِ هـمـۀ عـالَــمِ امـکـان آمـد
چـشـمه‌سار کـرم و رحمت یزدان آمد
شکر حق آمده از لطف تو مهمان توأیم           تو کرم کردی و ما ریزه‌خورِ خوانِ توأیم
بنـشـسته به سر سـفـرۀ احـسـان تـوأیم           همه با یک نگه توست مسـلمانِ توأیم
شب میـلاد شما بر همگان احسان کن
جمع ما را زِ کرم در حرمت مهمان کن
گِل من را زِ کرم حضرت حق با تو سرشت           نام زیبای تو را بر روی قـلبم بنوشت
داده حق نور زِ مِهر تو بر این چهرۀ زشت           حَرَمت بَهرِ همه ‌شیعه بُوَد باغ بهشت
مِهر و حُبّ تو گل فاطمیون عزّت ماست
کاظمینِ تو جواد! تا به ابد جنّت ماست
مـقـتـدا و رهـنـمـای شـیـعـیـانـی مولا           در کرامت تو شدی حـیـدرِ ثانی مولا
ما همه خـسته، تو آرامش جـانی مولا           داروی درد هـمـه خـسـته‌دلانـی مـولا
تو گـل یـاسی و من خار گـلستان توأم
شب مـیلاد شـمـا دست به دامـان توأم

جـود و کـرم از آن تـو و خـانـواده‌ات            احـیـاگـر مـسـیـح شـدن کـار ســاده‌ات

باران رحمت است نگاهت ز شش جهت            یـک از هـزار حُـسن خـداونـد داده‌ات

ابن الرضایی و به رضا نـور دیـده‌ایی            سرشـار از حـقـیقـت تـقـواست باده‌ات

ای تـکـیـه گـاه عـالـم ایـجـاد یـا جـواد

بخشش به حرمت تو خـدا داد یا جواد

بر بام مـعـرفت چو نـشـسته گـدای تو            گشته‌ رضای حضرت حق در رضای تو

مصداق آیـه آیـۀ تـطـهـیر مـصـحـفـی            خـلـقت خـدا نـمـوده دو عـالم برای تو

آثار بـندگی ز جـبـین تو سـاطـع است            انــوار ذوالـجــلال ز نــور لــقـای تـو

ای تـکـیـه گـاه عـالـم ایـجـاد یـا جـواد

بخشش به حرمت تو خـدا داد یا جواد

ای بنـد بـند رشتـۀ عـشـقـت به گـردنم            من عاشقانه سنگ تو بر سیـنه می‌زنم

سرمست بادۀ تو به یک جرعه گرشوم            من از عطای دست کریمانه جان دهم

فـریـاد من ز حـدّ تصور گـذشته است            مست ولایت تو به هر کـوی و برزنم

ای تـکـیـه گـاه عـالـم ایـجـاد یـا جـواد

بخشش به حرمت تو خـدا داد یا جواد

دوباره سَرَم در هوایِ شماست            تـمـامِ دلـم سـر سـرایِ شماست

بـه سـویِ خـدا رفـتـم و دیـده‌ام            فـقـط ردِ پـا ردِ پـایِ شـمـاست

خدا هم فقـط از شما گفته است            گـمانم خـدا هـم خـدایِ شماست

گـدایـی بـرازنـدۀ ایـلِ مــاسـت            بـرازنـده بـودن برای شـماست

نـدارد تـفـاوت کـجـا مـی‌رسی            که هر انـتهـا ابـتـدای شـماست

خیالم از این و از آن راحت است            گـره‌هـام دست دعـای شماست
مرا پـای حـیـدر هـلاکـم کـنـید
به عشق رضا سیـنه چاکم کنید
دلی دارم و خانه زادِ رضاست            فـقط یاد دارد که یـاد رضاست

کم اینجا ندیـده بـرایش بد است            دلـم مـسـتـحـقِ زیـادِ رضاست

فـقـط می‌نـویـسـد رضـا تـا ابـد            و شُکرِ خـدا بی‌سوادِ رضاست

نجف، کـربـلا رفتم و گـفـته‌اند            که راهش دهید از بلادِ رضاست

گـره می‌خـورد زنـدگـی‌ام ولی            همین نا مُرادی مُرادِ رضاست

به خـود آیـم و بـاز بـیـنم سـرم            رویِ خاکِ بابُ الجوادِ رضاست
جـوادش درِ بـسته را بـاز کرد
گره‌هـای من را رضا باز کرد
خبر را مسیـح از مسـیحا شنید            خبر را زِ جبـریل موسیٰ شنید

اگر گوشِ دل را دهی می‌توان            که از کعبه هـم ذکر مولا شنید

زمین خشکسالی تَرک خورده بود            ولی ناگـهـان بـویِ دریـا شـنید

دلِ انـبـیـا بــر دری مـی‌تـپــیـد            که از آن صـدایِ شـما را شنید

خدا خنده کرد و خدا جلوه کرد            شبی که رضـا ذکـرِ بابا شـنـید

تو هم مادری هستی و می‌شود            که از قـلبِ تو نامِ زهـرا شـنید
فـدایِ نـفـسـهــایِ بــابــایــی‌ات
فــدایِ تـپـش هـایِ زهــرائـیت
زِ تو کوچـه‌ها تا معـطـر شدند            حسودانِ این شهـر ابـتـر شدند

به کـوریِ چـشـمان نـا بـاوران            هـمه محـوِ رویِ پـیـمـبر شدند

عـسل‌های کندویِ لبهای توست            گر این روزها شهد و شِکر شدند

برای تـمـاشـای لبـخـند تـوست            عـلی اکبری‌ها کـبـوتـر شـدنـد

کریمی کرامت جوادی و جـود            چه خوش کُنیه‌هایت مکرر شدند

خـدا دیـد چـشم پُر احـساس تو            از آن ابتـدا غـرقِ مـادر شـدند
کسی را نگـاهت معـطل نکرد
دو دست مرا هیچ معطل نکرد

یکی بخـیـل می‌شود یکی جـواد می‌شود           یکی مُـریـد می‌شود، یکی مُـراد می‌شود

یکـی امیـر می‌شود بـرای سلطـنت ولی           یکی تـمام عـمر عـبـد خـانه زاد می‌شود

از آن دری بیا که سائلت نشسته پشت آن           بدون تو که کار و بار من کساد می‌شود

فقیر شد کسی که روز و شب گدایی‌ات نکرد           کنار توست رزق و روزی‌ام زیاد می‌شود

به اعـتقـاد بنده تا که هست حـرز نام تو           دگر کجا کسی دخیل "وان یکاد" می‌شود

طلایه دار رحمت کثیر و مهربانی است           کسی که از طفـولیت رضانـژاد می‌شود

ز برکـت نگـاه ویـژۀ تو است اگر کسی           کمیت و دعبل و فرزدق و فؤاد می‌شود

به گریه گفتمت که می‌شود حرم عطا کنی؟           نـگـاه ذرّه پـرورت جـواب داد، می‌شـود

حسین می‌شوی و حجره‌ات دوباره شاهد           نزول کاف و ها و یا و عین و صاد می‌شود

گریز می‌زنم به کربلا ولی چه سرّی است           مـیـان روضۀ تو از هـلال یـاد می‌شـود

بسنده می‌کنم و بیش از این جلو نمیروم           که حال مادرت ز فرط گریه حاد می‌شود

ما تا نفـس داریم از حـیـدر بخوانیم            از معـجـزات دائم این در بخـوانـیم

این چارده رکعـت نماز عـاشقی را            رکعت به رکعت تا دم آخر بخوانیم

ما را درین عـالـم خـدا آورده تا که            بـد خـواه آل الله را کـافـر بـخـوانیـم

دنیا و محشر در عذاب اندر عذابیم            هر بی‌سر و پا را اگر دلبر بخوانیم

حالا که رسوایی نصیب ابـتران شد            خوب است با هم سوره کوثر بخوانیم

دنیا دوباره عطر زهرا دارد امشب

حال سیه رویان تمـاشا دارد امشب

امشب ببـیـن دنیا ولیـعـهـد رضا را            دسته گـل صدّیـقـه و خـیـرالنـسا را

هر کس غـلام خانه ابن الـرضا شد            حـاتم نماید گـوشۀ چـشـمش گـدا را

امکان ندارد رد شود، هر کس قسم داد            بر جان این آقا، علی موسی الرضا را

هر بنده‌ای که شد دلش ابن الرضایی            دارد همیشه پشت سر، دست خدا را

آن قدر از میـخـانـۀ او خـیر دیـدیـم            آن قدر لطف او خجـالت داد من را

مردم همه دنیاش بر وفق مراد است

هر کس رفیق بی‌کسی هایش جواد است

ای که تو را پروردگارت داده عزت            نه ساله بودی و شدی صاحب ولایت

ای که به گهواره چو عیسی لب گشودی            عـالـم به قـربـانت، خـداوند کرامت

ای یـادگـار حـضرت باب الحوائج!            دیـدیـم از تو مـعـجـزات بـی‌نهـایت

دل بُـرده‌ای از دوسـتان و دشمنانت            مـأمـون به آقـایی تـو داده شـهـادت

از عمر کوتاه تو مردم، قدر یک قرن            دیـدنـد آقـایـی، وفــاداری، مـحـبّـت

مثـل رضا با دشمنت هم مهـربـانی

امّــیــد اول آخــر، بــیــچــارگـانـی

دار و ندار حضرت معصومه‌ای تو            آقا بهـار حـضرت مـعـصومه‌ای تو

بعد از علی موسی الرضا در این زمانه            دلدار و یار حضرت معصومه‌ای تو

گردد عـلـیِ اکـبـر و زینب تـداعـی            وقتی کنار حضرت معصومه‌ای تو

هم حضرت معصومه باشد بی‌قرارت            هم بی‌قرار حضرت معصومه‌ای تو

مانند یک قرص قـمـر امّـید بـخـشِ            شبهای تار حضرت معصومه‌ای تو

دیدیم که در صحن قم حاجت روا شد

هرکس که ذکرش یا جواد و یا رضا شد

بابا پس از اینکه به گوش تو اذان گفت            از داغ عاشورایی این دودمان گفت

از کربلا، از تشنگی، از سربریدن            از کوفه و بی‌حرمتی بر میهمان گفت

از تشنگی، از حرمله، از شرم عباس            از کودک شش ماهه و تیر و کمان گفت

از غــصـه گـهـوارۀ خـالـی اصغـر            از خون دل‌های رباب نیمه جان گفت

من مـطئن هـسـتم که ای آقـا برایت            نه سال هر جا کرد فرصت، آن به آن گفت:

بابـا هـمـیـشه یاد جـد سـر جدا باش

هر روز و شب گریه کن کرببلا باش

قلب عـوالـم گر در این ایـام شاد است            از یـمن مـیلاد جـواد ابن الجـواد است

مـا لـذّت هـر جـود را بـا او چـشیـدیم            ورنه به ظاهر مرد بخشنده زیاد است

وقتی کرامت‌های او بی‌حد و مرز است            بازار حـاتم‌های این عـالَـم کـساد است

هر کوچک این قوم خود مردی بزرگ است            در پـنـج سـالـی او امامِ اعـتـقـاد است

در کـاظمینِ او شود هر اشک، لبخـند            زیرا برای شیـعـیان باب المـراد است

روی نـیـاز مـا به سمت بی‌نـیاز است            بر حاجت ما او اجـابت را نهـاد است

مشهد اگر نـزدیک باشد بستِ طـوسی            راه ورود مـا فـقـط بـاب الجـواد است

وقـتی که تـمـامی مـلائک، مـولا           از حُـسن تو گویـند یکـایک، مولا

این ذرّه کـجا و آفـتـابی چـون تو           «کَیفَ اَصِفُ حُسنَ ثَنائِک» مولا؟

*******************

شُـکــر کـبــوتـرِ هــوایِ تـوأیـم            نفـس نفـس زیرِ لـوای توأیـم

مــدافــعــانِ حـــرمِ زیــنـــبـــیـم           فــدائـیـانِ ســامــرایِ تـوأیـم

نوری درخشید و به عالم روشنا داد            هادی شد و ره را نشان بر آشنا داد

ظلمت زدود از دهر و چندان فیض بخشید            تـا بـر کـویـر جـانـمـان آب بـقـا داد

آیات قـرآن را تلاوت کرد و تفـسیر            تا سینه ها را جلوه ای از هل اتی داد

حقِّ صراط المستقیم اش را ادا کرد            وقتی که دل را نوری از خیرالنسا داد

بـا آیـه هـای روشن رفـتـار خـوبش            هر دم نشانی از صفای مجـتـبی داد

هادی همان نور هدایت گستری که            راه هـدایت را نـشـان تا کـربـلا داد

حـقِّ مـعـلـم دارد او بـر گــردن مـا            درس زیارت جامعـه تعـلـیـم ما داد

با روح دین دلهای ما را آشنـا کـرد            ما را ز رأفت راه در حصن رضا داد

می بوسم آن دستی که او این دستها را            دست علی، یعنی به دستان خـدا داد

تکـرار شد حُبِّ عـلی تا چارده بـار            وقتی که او شرح علیِّ مرتضی داد

شرح غدیر از او به دست ما رسیده            با یک هدایـتـنـامه مشقی از ولا داد

آری هدایتگر به کشتیِّ غـدیـر است            یعنی خدا سکّان به دست ناخـدا داد

دشمن به خوبی از مقامش با خبر بود            او انـتـشـار نـهـضت خـون خـدا داد

اصلاً جهادش گوشۀ تبعید گـل کرد            وقتی به خیل شیعیان درس وفـا داد

درس وفـا بر عهـد، در ایـام سخـتی            درس صبوری را به هنگام بـلا داد

درس اقـامت در مـسیـر اسـتـقـامت            درس شـجـاعـت در ره آل عـبـا داد

درس خشوع و بندگی در محضر حق            درس تواضع با همه مردم به ما داد

شب زنده داری نیز کار هر شبش بود            حـقِّ عـبـادت را به دستـان دعـا داد

حق یتـیـمان و فـقـیـران و مساکـین            حق ضعیفان را به هر قیمت بها داد

هر سائلی از کوی او حاجت روا شد            حاجت نگـفـته پاسخ هر بنده را داد

تنها حـسن دارایی خود را نـبخـشید            او نیز هر چه داشت در راه خدا داد

بـا نـا امیـدان از در امّیـد بـنـشـست            بر بی پناهان رو گشاده جاه و جا داد

جود و کرم لطف و عطا نیکی و احسان            با این فـضائـل حـقِّ دستان عطا داد

حتی ز دشمن روی خود را بر نگرداند            پـور عـلـی حـق بشر را تا کجـا داد

تنها بـشر نه، بلکـه حـیوانات را هم            دستان پُر مهرش نوازش از صفا داد

این خانواده اصلا از ریشه کریـمند            اما بـشر حـقِّ ذَوِی القُـربی کجا داد

حقِّ ذَوِی القُربی نشد هرگز رعایت            با اینکه هر چه داشت آل مصطفی داد

حقِّ خلافت را از اول غصب کردند            مـزد رسـالـت را رذالت برمـلا داد

از ابـتـدا تا انـتـهـا حـق را ربـودنـد            باطل به جای حق نشست و حکمها داد

فـرمـود با گـریـه رئیس مـذهـب ما            دشمن به ما یا تیغ یا زهـر جـفا داد

گه درد سیلی و سنان و ریسمان بود            گه شرح غربت را ذبیحاً بالقـفا داد

امـا مـهـیــا بـاش آقـا خــواهــد آمـد            آنکه روایات ظهورش وعده ها داد

سرچشمه فیض حی سرمد آمد           آئـیـنـۀ نـور حُـسن احـمـد آمـد

تبریک به ثامن الحجج باید گفت           چـارم عــلـی آل مـحــمّـد آمـد

*************

گـل نغـمۀ شادی از منـادی آمد           از سوی مدینه بانگ شادی آمد

بـا آمـدن طـنـیـن بال جـبـریـل           عـطـر نـفـس امـام هـادی آمـد

پخش سبک  

با صفـاتر شد بهشت دین و مکـتب            جـام دلـهـا شـد ز خوشحالی لبـالـب

نـوۀ سـلطـان بـه دنـیـا آمـد امـشـب ** تـهـنـیـت یا اُمّ ابـیهـا

ذکـر ما نـام خـوشِ دلـبـر            چشم مَلَک ز شعف شد تر

دیـده گـشـوده به این دنـیـا            هـــادیِ آل پــیــغـــمــبــر

خوش آمدی پسر زهرا، خوش آمدی پسر زهرا

******************************

یـا امــامِ هــادی ای نــور خــدایــی            تـو ولـیُ الله و مـصـبـاحُ الـهُــدایـی

گـل گـلـزار جـواد بـنُ الـرّضـایـی ** به فدایت جان و تن ما

عـالـم امـکـان گــلـبــاران            گـشـتـه ز مــقــدم تــو آقـا

شـامـل حـال مـا گــشـتــه            لــطــف دمـــادم تــو آقـــا

خوش آمدی پسر زهرا، خوش آمدی پسر زهرا

******************************

ای جمالت وَجهِ حُـسـنِ حَـی ّیـکـتـا            ای نــگـــار هـــل اتـــایـــیِّ دل آرا

آرزو داریم به زودی یـابن زهـرا ** سامرا گردد نصیب ما

در دلـــمــان داریـــم آقـــا            حاجت صحن و سرایت را

جــادۀ کــرب و بـلایـی هـا            مــی گـــذرد از ســـامــرا

خوش آمدی پسر زهرا، خوش آمدی پسر زهرا

پخش سبک  

صلِّ علی محمد ابن الرضا خوش آمد           امـامِ هــادی آمــد، نورِ خدا خوش آمد

بر قلب اهل عالم، با وَجد و شور و شادی           تـابـیـده در ذلـحـجّـه، نـورِ امامِ هـادی

***********************

از بـرکـتِ قــدومِ، امــامِ اهـلِ ایــمـان           شهر مدینه امشب، شد رشک باغ رضوان

صلِّ علی محمد ابن الرضا خوش آمد           امـامِ هــادی آمــد، نورِ خدا خوش آمد

***********************

او که فلک از یُمنِ، میلاد او دلشاد است           قنداقه اش به دستِ، آقا امام جواد است

در این بهار شادی باشد به لطف زهرا           عـیـدی مـا بـه دسـت جـواد آل طـاهـا

صلِّ علی محمد ابن الرضا خوش آمد           امـامِ هــادی آمــد، نورِ خدا خوش آمد
***********************

روشن شبِ وجود از، مـاهِ امامِ هادی           هــســتـیِّ مـا فــدایِ راهِ امــامِ هــادی

ما با اطاعت از تو محبوب کـبریائـیم           در آرزوی فـیـض دیـدار سـامـرائـیـم

صلِّ علی محمد ابن الرضا خوش آمد           امـامِ هــادی آمــد، نورِ خدا خوش آمد
***********************

مـا را دعـا کـن آقـا، اهـل ولا کـن آقا           راهـیِ ســرزمـیـنِ، کـربــبـلا کـن آقـا

ای عشق تو همیشه، همراه و همدم ما           بده ز لطف و رحمت، رزق مُحـرّم ما

صلِّ علی محمد ابن الرضا خوش آمد           امـامِ هــادی آمــد، نورِ خدا خوش آمد

پخش سبک  

به دلـهـا آمـد، شـوق دمـادم           مدیحه خوان شد، تمامِ عـالَم

میخـوانم آیـۀ نـور و تبارک           میلاد حضرتِ هادی مبارک

وقـتِ سُــرور اهـل ولا شـد           عـیـد میـلاد ابن الـرضا شـد

جانم فدای امام هادی، جانم فدای امام هادی

***************************

برلبِ خوبان مدح و ثنـایش           جانِ دو عـالَـم، بـادا فـدایش

آمده آن که نور نمایان است           عادتش رأفت و جود و احسان است

تو بر خـلایق بابُ الـمرادی           خـوش آمـدی یا امـامِ هـادی

جانم فدای امام هادی، جانم فدای امام هادی

***************************

ای وادی تـو، راهِ شـهـیـدان           ای ذریـۀ، شـــاهِ شــهــیـدان

دلهـا را زائـر کـربـبـلا کـن           رزق محـرم ما را عطا کن

روی لب داریم، نوای حسین           دعا کن شویم، فـدای حسین

اباعبدالله، ابا عبدالله، اباعبدالله، ابا عبدالله

پخش سبک  

مــژدۀ رحـمـت آمـد از عــالـم بـالا            ابن الـرضای دوّمـیـن آمـد به دنـیـا

عـالـم امـکـان هـمه گـلـبـاران شـده            چـشـمۀ رحمت جاری و روان شده

نور امامت جلوه و عیان شده، ای عزیز زهرا

امـام هـادی سـیـدی، خـوش آمـدی

**********************

خـدا رو قـلـب هـمـۀ هـستی نوشتـه            سـامـرۀ تو آقـا جـان خـودِ بـهـشـتـه

کی میـشـه آقـا، جـانِ مـن فـدای تو            داد مـیـزنـه این،عـبـدِ بـی نـوای تـو

کعبۀ عشقم صحن سامرای تو، ای عزیز زهرا

امـام هـادی سـیـدی، خـوش آمـدی

**********************

گل پسر امام رضا خوشحال و شادِ            عـیدی مـا به دسـتـهـای امـام جـوادِ

ای گـل زهـرا صـلـه ای به مـا بـده            مریض عـشـقـیـم نمی گـیم شـفـا بـده

فقط آقا جان به ما کـربـلا بـده، ای عزیز زهرا

امـام هـادی سـیـدی، خـوش آمـدی

پخش سبک                           (به سبك السلام ای خاتم پیغمبران)

تـو ولی کـبـریـایـی جـلـوۀ نـور خـدایـی           پور حیدر جان زهرا نور چشم مصطفایی

جهـانی با صفـا، شده از مـقـدمت           نظر کن سوی ما، ز لطف و مرهمت

عـلـی مـولا عـلـی، عـلـی مـولا عـلـی

***********************

تو امام و مقتدایی مظهر لطف و صفایی           ای پناه بی پناهان سـرور و مولای مایی

دلم خـورده گره، به تار موی تـو           که هر دم پَر زند، به سوی کوی تو

عـلـی مـولا عـلـی، عـلـی مـولا عـلـی

***********************

بر دلم حک شد جمالت ای مه و مهر و ولایت           آرزو دارم بـبـیـنـم آن حـریـم با صفـایت

گل پـیغـمـبـری، ز گـل ها برتری           عـزیز فاطـمه، تو عـشق حـیدری

عـلـی مـولا عـلـی، عـلـی مـولا عـلـی

***********************

ای که عمری در فراقت منتظر ماندم بیایی           روز و شب ذکر لب من مهدی زهرا کجایی

الا یا مـهـدیا، تویی مـشگـل گـشـا           یگـانه مـنـجی و، طـبـیـب درد ما

ابـاصــالــح بــیــا، ابـاصــالــح بــیــا

از ابتدا گِـل من را خـدا مـطهّـر کرد            و بعد عشق تو را در دلم مـقـدّر کرد

به نـور ناب نگـاه چهـارده خـورشید            وجود و فطرت و ذات مرا منوّر کرد

زلال ناب ولایت به جان من نوشـاند            سپس تـمام دلـم را به نام حـیـدر کرد

به فضل و رحمت زهرا سرشت قلبم را            زلال اشک مرا از تبـار کـوثـر کرد

سپس کمی نمک روضه در وجودم ریخت            به عطر سیب حسینی مرا معطّر کرد

مرا اسیر غزلهای چشم تو می‌خواست            نگـاه روشنـتان را کمیت پـرور کرد

چگونه می‌شود الطاف بی کران تو را            چگونه می‌شود ای با شکوه باور کرد

خـدا اراده نـمـوده که شاعـرت بـاشم

همیشه هر سحر جمعه زائـرت باشم

به غیر وادی عشق تو نیست وادی ما            ولایـت تـو مـبــانـیِّ اعــتــقــادی مــا

شکوه بی حد تفسیر شیعه برکت توست            رهین محـضر تو فـقـه اجـتـهـادی ما

میـان چـشـم تو آیـات فـتـح را دیـديم            خـروش تو شـده روحـیـۀ جهـادی ما

و آيـه آيـه قـنـوتـت تــرنّـم مـلـکـوت            خلوص سجـدۀ تو مـسلک عـبادی ما

همیشه نور هدایت چراغ محفل ماست            به لطف این که تو هستی امام هادی ما

اگر کم از جـلوات جـلالی ات گـفـتیم            بـذار این همه را پـای کم سـوادی ما

شـدیـم مـثـل گـدایـان ســامـرائـی تـو            مگیر خرده بر این خواهش زیادی ما

چه می شود که گـدایِ گدای تو باشیم

چه می شود بپـذیـری فـدای تو بـاشیم

همیشه می وزد از مرقدت نسیم بهشت            پُر است صحن و سرای تو از شمیم بهشت

کنار گـنـبد و گـلـدسته های تو دیـدیـم            شکوه عرش خدا، شوکت عظیم بهشت

عبور می‌کند از بین صحن اطهر تو            مسير روشن حق، راه مستقیم بهشت

همیشه رزق من از دست با کرامت توست            میان جنت الاعلی تویی نعـیـم بهشت

همين که چشم من آقا به چشم تو افتاد            شدم اسيـر نگـاهت شدم مقـیـم بهشت

دوبـاره شـوق زيـارت هوائـيـم کرده            منم کبوتر صحن تو، یا کـریمِ بهشت

میان صحن و سرایت کبوترم کردی

تو بال های مرا نـذر این حرم کردی

بخوان زیارت پُر محتوای جامعه را            بخوان که خوب بفهمم بهای جامعه را

بخوان که روح بگیرد ولی شناسی مان            بخـوان و شرح بـده آيه آيه جامعه را

نگاه روشن تو ای «مَعادِنُ الرَّحمَة»            بنا نهـاده در عـالـم بـنـای جـامـعه را

میان عرش و زمین، در تمامی ملکوت            بـبـیـن تـجـلّـی بی انتهـای جـامعه را

بگیر دست مرا، «عادَتُکُمُ الاِحسان»            ببار بر دل من روشـنـای جـامعـه را

تو خواستی که فـقط پیـرو ولی باشیم

همیشه در خط مولایـمان عـلی باشیم

بخوان مرا که به عشق تو مبتلا باشم            بـخـوان مرا که هـوائي سـامـرا باشم

چه خوب می‌شود آقاي من شوي تا من            تـمـام عـمـر در اين آستـان گـدا باشم

مرا اسير خودت کن که با عنايـاتـت            ز بـنـدهـاي تـعـلـق دگـر رهـا بـاشـم

نگـاه روشنت اعجـاز بي حـدي دارد            طلا و مس نه، نظر کن که کيميا باشم

تو خانۀ دل من را تکان بده شايد....            ...در آسـتـانـۀ تـو زائـر خــدا بـاشـم

بده برات زيارت که يک شب جمعه            کـنـار قـبـر شـهـيـدان کــربـلا بـاشـم

شوم دوباره دخيل دو قبر شش گوشه            فــدائـي تـو و اربــاب بـا وفــا بـاشـم

تـمام دار و نـدارم هـمه فـداي حـسين

چه می‌شود که بميرم شبي براي حسين

خورشيد پر تـلألو هـفت آسمان شدي            ذي الحجه شهير زمين و زمان شدي

با اهدنا الصراط تو شد راه، مستـقـيم            وقتي كه حمد خواندي و تفسير آن شدي

تـكــثــيـر گـشـتـه آيــۀ ايـاك نــعــبــد            از آن زمان كه هادي اهل جهان شدي

ابـن الجـواد! تا كه گـدايـت شـديـم ما            مثل پـدر كـريم شدي، مهـربـان شدي

تا سفره هاي دست كريم تو پهـن شد            ما ميهمان شديم، تو هم ميـزبان شدي

امـروز بر دريـچـۀ قـلـبـم نـزول كـن

لطفي كن و مرا به غلامي قـبول كن

هر وقت شيعه سائل و محتاج می‌شود            درياي لطف و جود تو موّاج می‌شود

دل را به دست غير تو هرگز نمی‌دهم            از اين قضيه عـشق تو انتاج می‌شود

پرهاي جبرئيل نگـاهم در آتش است            وقتي كه خاك پاي تو معراج می‌شود

در امتحـان رشتـۀ عـشـق و ولاي تو            هر كس كه زير دَه شده اخراج می‌شود

تو پـادشـاه كـشـور ديـنـي بـدون شك            گـاها عـمـامه بر سر تو تاج می‌شود

امـروز بـر دريـچـه قـلـبـم نـزول كن

لطفي كن و مرا به غلامي قـبول كن

امروز آمـديـم كه عـيـدي به ما دهـيد            يك گوشه، يك كنار به ما نيز جا دهيد

چشمان ما به دست شما خيره گشته‌اند            تـا كـه مـجـوّز سـفـر ســامــرا دهـيـد

از اين چل و دو سال فقط لحظه‌اي بس است            تـا بـا اشـاره‌اي دل ما را جـلا دهـيـد

از الـتـمـاس پُـر شـده دستـان خـالـيـم            وقـتـش شده كه تكه نان بر گـدا دهيد

گـفـتـنـد كه بـلا سبـب قـرب می‌شـود            بي زحمت اي طبيب به ما هم بلا دهيد

امـروز بـر دريـچـۀ قـلـبـم نـزول كن

لطفي كن و مرا به غلامي قـبول كن

ای به عشقت دل از بـلا ایـمن           ای ز مهر تو جان و دل روشن
ای که هستی به شهره شهرۀ دهر           مـظـهــر نـور قــادر ذوالـمـن

ای که هستی یگانه هادی دین           نام تو چون عـلـی خـیـبـر کـن
حب تو می رباید از سر هوش           مـهـر تو می دهـد تـوان بر تن
گـر بـیـایـد بـه مکـتـب درست           بــدر آیـد فــرشـتـه اهــریـمـن
مکـتب فضل را تویی صاحب           بخشش و جود را تویی معـدن
بود از وصف تو قـلـم عـاجـز           نـطـقـم از مـدح تو بود الـکـن
مـحـو وصف تـو بـودم نـاگـاه           هـاتـفـی داد مــژده ای بـر مـن
فرش تا عرش غرق آیین است           شـب مـیـلاد هـادی دیـن است